Het boek is een boeiend verslag van twaalf jaar werken in Mongolië.

Hanneke van Dam (1963) besluit na een praktijkervaring van drie maanden in de zending (Afrika) dat dit niets voor haar is. Toch voelt ze zich enkele jaren later tot haar eigen verbazing door God geroepen naar Mongolië te gaan; een groot, maar dunbevolkt land in Azië. In eerste instantie gaat ze voor een maand en komt daarna weer terug naar Amsterdam. Na een preek over Abraham (“Verlaat je land en familie en ga naar het land dat Ik je wijs”) gaat ze opnieuw naar Mongolië, dit keer voor twee maanden. Aan het eind van deze tweede reis realiseert ze zich dat ze alles in Nederland moet achterlaten en teruggaan naar Mongolië om daar te wonen en te werken. Ondanks een mooi appartement, een goede baan met vooruitzichten en salarisverhoging vertrekt ze. Werken onder de bevolking valt niet mee. De meeste mensen zijn weliswaar van goede wil, maar leugen, bedrog en wodka spelen een grote rol in het dagelijks leven. Mannen, die deelnemen aan projecten die Hanneke opzet, sterven desondanks op straat door dronkenschap en bevriezing. Toch slaagt ze erin samen met andere hulpverleners een centrum voor alcoholisten op te zetten en hen te leren zonder alcohol te leven. Ook het verkondigen van het christelijk geloof is moeilijk, omdat de bevolking onbekend is met God en Jezus. Maar Hanneke zet door en langzamerhand komen steeds meer mensen tot geloof. Soms gebeuren wonderen of genezingen, zoals bij een dove vrouw die tijdens gebed weer kan horen. In primitieve omstandigheden en onder extreme weersomstandigheden en temperaturen slaagt Hanneke erin diverse kleine gemeenten te stichten, waarin de bevolking een steeds grotere rol gaat spelen. Herhaalde malen mag ze ervaren hoe God haar en haar werk te hulp komt. “Ik wil leven voor Degene die zijn leven voor mij gaf”, is haar motivatie. Het boek is een boeiend verslag van twaalf jaar werken in Mongolië.